Kluczowy moment, który wprowadził mnie do branży korekcji koloru, był wynikiem potrzeby rozwijania się firmy, szczęśliwego zbiegu okoliczności splecionego z nieuchronnością. W 2012 roku byłem dyrektorem projektu w firmie produkcyjnej filmowej i telewizyjnej. Firma dostrzegła brak wiedzy w zakresie kolorowania DaVinci Resolve w naszych operacjach i wyznaczyła mnie, abym wziął udział w kursie szkoleniowym DaVinci Resolve zorganizowanym przez Beijing Film Academy. Po szkoleniu stopniowo zagłębiłem się w przemysł korekcji koloru DaVinci Resolve, rozpoczynając jako kolorysta pracujący nad reklamami, filmami promocyjnymi i dokumentalnymi.

Kilka lat później przeszedłem do nauczania, koncentrując się na rozwijaniu nowego pokolenia kolorystów. Minęło od tego momentu 12 lat. Ta zmiana była przypadkowa, bo wynikała z okoliczności, ale również nieunikniona ze względu na moje długoletnie zainteresowanie kolorowaniem post-produkcyjnym i wcześniejszą samonaukę w DaVinci Resolve. Przechodziłem od pasywnej zmiany kariery do pełnego zaangażowania, od skupienia na osobistym rozwoju do szerokiego dzielenia się wiedzą. Jestem wdzięczny za tę rzadką szansę, która ukształtowała moją podróż.

Chociaż minęła zaledwie nieco ponad dekada, branża korekcji kolorów przeszła ogromne zmiany, które można opisać jako wstrząsające. Po pierwsze, nastąpił wzrost liczby profesjonalistów, ale także zróżnicowanie ich pochodzenia. Kiedyś spotkanie z kolorystą budziło podziw; zakładało się, że mają pewien poziom umiejętności i szacunku dla swojego rzemiosła. Jednak dzisiaj, spotykając kolorystę, możesz najpierw ocenić ich wiek, zapytać o projekty, sprawdzić sprzęt, aby określić, czy są formalnie wykształceni, czy samoucy. Dzięki zmniejszającym się kosztom sprzętu do korekcji kolorów i łatwemu dostępowi do poradników w internecie, bariery wejścia i koszty nauki się obniżyły, co skutkuje napływem nowych osób do branży. W rezultacie, doprowadziło to do mieszanki talentów.

Po drugie, w branży zauważalna jest wyraźna polaryzacja. Z jednej strony firmy specjalizujące się w korekcji kolorów do filmów, programów telewizyjnych i reklam, dysponujące najwyższej klasy projektami, obiektami i umiejętnościami, dominują wyższą część rynku, ustalając standardy cenowe w branży. Z drugiej strony istnieje liczna, lecz nierównomiernie wykwalifikowana grupa niezależnych kolorystów, którzy zmagają się z pozyskiwaniem wysokiej jakości projektów, przyczyniając się do nieco chaotycznej struktury cennikowej.

Na koniec, szybka ewolucja technologii korekcji kolorów znacząco zrewolucjonizowała branżę. Osobiście zaczynałem z DaVinci Resolve 7.0, a teraz pracuję z DaVinci Resolve Studio 19, które przekształciło się z prostego narzędzia do korekcji kolorów w kompleksowe oprogramowanie postprodukcyjne integrujące montaż, efekty, korekcję kolorów i miksowanie dźwięku. Warto zaznaczyć, że DaVinci Resolve wprowadziło liczne funkcje AI, upraszczające zadania, które wcześniej wymagały złożonych kroków. Jednak ta łatwość technologii wpłynęła również na podejście do nauki i nawyki pracy nowych kolorystów. Mogą nie podchodzić do rzemiosła z taką samą starannością i cierpliwością jak wcześniejsze pokolenia, potencjalnie zaniedbując podstawowe umiejętności.

Być może moje poglądy są nieco tradycyjne, ale szczerze mam nadzieję na bardziej ustandaryzowaną i profesjonalną branżę korekcji kolorów. Pragnę zobaczyć specjalistów z prawdziwą wiedzą i przestrzeganiem standardów branżowych, co zapewni zdrowy rozwój całej dziedziny. Kluczowe jest podążanie za nowymi technologiami, zachowując jednocześnie istotę tradycyjnego rzemiosła zarówno w nauce, jak i praktyce.

Po pierwsze, kieruje mną potrzeba nauczania. Głęboko czuję, że moim obowiązkiem jest cierpliwie odpowiadać na pytania studentów i dostarczać im satysfakcjonujące wyjaśnienia. Aby to zrobić, muszę nieustannie się uczyć, nieustannie sięgać do materiałów, a czasami konsultować się z kolegami i innymi nauczycielami.

Po drugie, jest to podyktowane potrzebą rozwoju programowego. Na początku nasza szkoła oferowała jedynie kursy szkoleniowe z zakresu DaVinci Resolve w kolorystyce, zaspokajając potrzeby raczej jednorodnej grupy studentów. Jednak wraz z ewolucją oprogramowania DaVinci Resolve rozszerzyliśmy nasz program nauczania o szkolenia z zakresu edycji, efektów wizualnych i miksowania dźwięku. To nie tylko wzbogaciło nasz program nauczania, ale także przyniosło dodatkowy dochód.

Co więcej, uczestnictwo w pracach nad tłumaczeniem oprogramowania DaVinci Resolve również stanowiło dla mnie motywację do ciągłego nauki. Chociaż moja specjalizacja obejmuje korekcję kolorów w filmie i telewizji, muszę także zdobywać wiedzę w innych dziedzinach. Na przykład, napotykając nieznaną terminologię związaną z dźwiękiem, muszę sięgać do różnych źródeł i uczyć się od podstaw, aż w pełni zrozumiem te pojęcia.

Na koniec, to wszystko napędzane jest moją pasją do tej branży. W ciągu mojej dwudziestoletniej kariery, spędziłem ponad dekadę poświęconą ocenie kolorów w DaVinci Resolve. Ta praca nie tylko pozwoliła mi zaprzyjaźnić się z ludźmi z różnych miejsc, z różnorodnymi kulturami i sposobami myślenia, ale także nieustannie mnie inspirowała. Wszystkie te aspekty przyczyniają się do nacisku i motywacji do ciągłego nauki, a utrzymanie pasjonującego podejścia jest tym, co trzyma mnie nieustannie zaangażowanym.

Poza szkoleniem zajmuję się również projektami związanymi z gradacją kolorów w różnych dziedzinach, takich jak reklama, seriale telewizyjne i filmy. Jednak największymi wyzwaniami, które napotykam w mojej pracy, są niewystarczający czas i kondycja fizyczna. Po wielu latach zaangażowania w nauczanie, moje ciało przystosowało się do stałego harmonogramu pracy od dziewiątej do piątej. Jednak przyjmując projekty, mój harmonogram często staje się nieregularny, co sprawia, że czuję się fizycznie wyczerpany. W porównaniu do kolorystów, którzy zawsze są na pierwszej linii, moje godziny pracy są krótsze, a ja podejmuję mniej projektów, co nieuchronnie hamuje rozwój moich umiejętności. Okazuje się, że osiągnięcie doskonałości zarówno w nauczaniu, jak i produkcji, nie jest łatwym zadaniem.

Określenie „jakości” korekcji barwnej w dziele jest w zasadzie całkiem proste. Chodzi o to, czy dyskretnie pomaga reżyserowi lepiej opowiedzieć historię, zamiast sprawiać, że widz pomyśli: „Wow, ta korekcja barwna jest niesamowita.” Doskonała korekcja barwna jest jak zręczność iluzjonisty—ukrywa wady i sprawia, że wizualia wyglądają bez wysiłku przyjemnie, jakby zawsze miały tak wyglądać. Wymaga to, by specjalista od korekcji barw był mistrzem psychologii, rozumiejąc, jak używać kolorów do kierowania emocjami widzów, prowadząc ich przez historię zamiast zwracać uwagę na samą korekcję barwną.

Oczywiście precyzyjne odwzorowanie kolorów, kreatywne kombinacje kolorów, tworzenie głębi w wizualizacjach i silne umiejętności techniczne to fundamentalne elementy oceny jakości gradacji kolorów. Jednak najważniejsze jest to, że gradacja kolorów ma służyć opowiadanej historii, a nie popisywaniu się umiejętnościami technicznymi. Kolorysta musi zawsze mieć tę zasadę na uwadze, aby stale się rozwijać na drodze gradacji kolorów.

Korekcja kolorów to również "sztuka komunikacji", która wymaga ścisłej współpracy między zaangażowanymi stronami. Najważniejszą cechą dla kwalifikowanego kolorysty bez wątpienia są jego umiejętności komunikacyjne. Korekcja kolorów to nie tylko operacje techniczne; wiąże się z głębokim połączeniem sztuki i kreatywności. Kolorysta musi nie tylko być biegłym w teorii kolorów i technikach gradacji, ale również posiadać wyjątkowe umiejętności komunikacyjne.

To dlatego, że kolorysta musi ściśle współpracować z interesariuszami, takimi jak producenci, reżyserzy, instruktorzy fotografii i zespoły postprodukcyjne. Koloryści muszą dokładnie rozumieć ich intencje i wymagania, aby upewnić się, że gradacja kolorów jest zgodna z ogólnymi celami kreatywnymi. Skuteczne umiejętności komunikacyjne służą jako most zaufania i konsensusu między koloryzujący a interesariuszami. Pozwala to kolorystom na szybkie otrzymywanie informacji zwrotnych, zrozumienie oczekiwań reżysera dotyczących gradacji kolorów i dokonywanie elastycznych dostosowań w celu ciągłej optymalizacji procesu gradacji. Bez jasnej komunikacji i zrozumienia, wysiłki mogą być przeceniona, prowadząc dalej od zamierzonych celów.

Kolorysta musi mieć silne poczucie estetyki. Powinien być na bieżąco, nieustannie się uczyć i rozumieć zasady estetyczne w różnych epokach i kontekstach kulturowych, a także wyjątkowe piękno tkwiące w różnych stylach. Tylko wtedy kolorysta może dokładnie przełożyć emocjonalne wyrazy i artystyczne dążenia reżyserów lub klientów na odpowiedni język podczas procesu gradacji.

Na koniec, kolorysta powinien mieć holistyczne podejście. Dostosowanie pojedynczego ujęcia jest jak "bitwa", ale korygowanie całego filmu to jak "kampania". Kolorysta musi mieć szeroką perspektywę, biorąc pod uwagę ogólny styl i atmosferę filmu lub projektu. Zapewniają, że korekcja kolorów połączonych ujęć zachowuje spójność i konsekwencję, tworząc spójne i jednolite wrażenia wizualne dla widowni.